Ամերիկյան կինոյի ռեժիսոր, դերասան, կոմպոզիտոր, պրոդյուսեր և սցենարիստ Չառլզ Չապլինը համաշխարհային կինոարվեստի ամենանշանավոր ներկայացուցիչներից է, ողբերգակատակերգության հիմնադիրը կինոյում: Նրան անվանել են Ծիծաղի արքա:
Չառլզ Չապլինը 1897 թ-ից հանդես է եկել մյուզիքհոլլում, 1907 թ-ից՝ Ֆրեդ Կառնոյի մնջախաղի թատրոնում, որտեղ լավագույնս համադրել է իր ծաղրածուական տեխնիկան և դերասանական տաղանդը: 1913 թ-ին Չապլինը թատրոնի հետ հյուրախաղերով մեկնել է ԱՄՆ, աշխատանքային պայմանագրեր կնքել մի քանի հայտնի կինոֆիրմաների հետ: Կինոյում առաջին անգամ նկարահանվել է 1914 թ-ին («Բախտավոր Չառլին»), նույն թվականին ստեղծել է իր առաջին՝ «Գարնանային տենդ» ֆիլմը: Վաղ շրջանի ֆիլմերում ձգտել է զուգակցել վարիետեի, կինոյի և մնջախաղի թատրոնի սկզբունքները: Նրա արտասովոր ու զվարճալի կինոկատակերգություններից են «Ողջ գիշերը» (1915 թ.), «Գիշերվա ժամը 1-ին» (1916 թ.) և այլ ֆիլմեր: «Խաղաղ փողոց» (1917 թ.), «Ներգաղթածը» (1917 թ.), «Շան կյանք» (1918 թ.), «Ուսի ա՜ռ» (1918 թ.) կինոնկարներում արծարծվել են մարդկանց ճակատագրերը և իրական կենսավիճակներ: Չապլինի «Թափառաշրջիկը» (1915 թ.) և «Բանկ» (1915 թ.) ֆիլմերում առաջին անգամ հայտնվել է անպաշտպան, միայնակ «փոքր մարդու»՝ Չառլիի տրագիկոմիկական կերպարը, որը ֆիլմից ֆիլմ է անցել. Չապլինն իր կերպարի համար ստեղծել է մշտական դիմակ՝ յուրատեսակ գլխարկով, նեղ բաճկոնով, սև բեղիկներով, ձեռնափայտով, քրքրված մեծ կոշիկներով և արտասովոր քայլվածքով: Տարիների ընթացքում ծաղրածուի այդ դիմակը նա վերածեց աշխարհի հասարակ մարդկանց տագնապներն ու հույսերն արտահայտող հզոր կերպարի: 1923 թ-ին նա հիմնադրել է «Չառլզ Ս. Չապլին Ֆիլմ Քորփորեյշն» սեփական կինոֆիրման: Չապլինի 1920-ական թվականների կինոնկարներում առավել որոշակի են դարձել ժողովրդավարական միտումներն ու նախընտրած թեման՝ բողոքը բուրժուական հասարակության հակամարդկային բիրտ կարգերի ու բարքերի դեմ («Պստիկը», 1920 թ., «Ուխտավորը», 1922 թ., «Փարիզեցի կինը», 1923 թ., «Ոսկու տենդը», 1925 թ., «Կրկեսը», 1928 թ.): «Մեծ քաղաքի լույսերը» (1931 թ.), «Նոր ժամանակներ» (1936 թ.) ֆիլմերում Չապլինի հերոսը գործազրկության, շահագործման և շահամոլության զոհն է, նաև մերկացնողը. այստեղ ռեժիսորը ռեալիստական միջոցներով հասել է ասելիքի ու արտահայտման լիակատար միասնության: «Մեծ դիկտատորը» (1941 թ.) հակաֆաշիստական կինոնկարում դրսևորվել է Չապլինի առաջադիմական քաղաքական դիրքորոշումը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի (1939–45 թթ.) տարիներին: 1947 թ-ին նկարահանած «Մսյո Վերդու» հոռետեսական ֆիլմում զգացվում է Չապլինի հոգեկան ու գաղափարական ճգնաժամը: «Բեմի լույսերը» (1952 թ.) կինոնկարը նրա ստեղծագործության գագաթներից է. այն փիլիսոփայական մի պատմություն է կյանքի ու մահվան, սիրո և արվեստի մասին, որտեղ Չապլինը վերահաստատել է իր ստեղծագործության լավագույն հատկանիշները՝ կենսահաստատ լավատեսությունը, հավատը բարու և մարդկայինի հաղթանակի նկատմամբ: Քաղաքական հայացքների պատճառով 1952 թ-ին Չապլինն ստիպված հեռացել է ԱՄՆ-ից և հաստատվել Շվեյցարիայում: 1957 թ-ին Անգլիայում նա նկարահանել է «Արքան Նյու Յորքում» ֆիլմը, որտեղ քննադատել է ամերիկյան կենսակերպը: Նրա վերջին աշխատանքը «Կոմսուհին Հոնկոնգից» (1967 թ.) ռոմանտիկական կինոկատակերգությունն է: Չապլինի ստեղծագործությունը սերտորեն կապված է նրա հասարակական հայացքների, գործունեության ու վարքագծի հետ: Գրել է «Իմ կենսագրությունը» գիրքը (1922 թ., հայերեն՝ 1971 թ.): Չապլինն արժանացել է հատուկ «Օսկարի» (1928 և 1972 թթ., ԱՄՆ), Վենետիկի միջազգային կինոփառատոնի Ոսկե (1972 թ., կինոյում մեծ ներդրման համար) և Խաղաղության միջազգային (1954 թ.) մրցանակների:
| 
