Եսենինը յուրովի շարունակել և հարստացրել է ռուսական պոեզիայի դասական ավանդները: Նրա պոեզիան ռուսական ոգու անկրկնելի արտահայտություններից է:
Սերգեյ Եսենինն ավարտել է Մոսկվայի Շանյավսկու անվան ժողովրդական համալսարանը: 1915 թ-ին տեղափոխվել է Պետրոգրադ (այժմ՝ Սանկտ Պետերբուրգ): 1916 թ-ին լույս է տեսել «Ռադունիցա» բանաստեղծությունների ժողովածուն: Հոկտեմբերյան հեղափոխության տարիներին նա իր ժողովրդի հետ էր, թեպետ խորությամբ չէր ըմբռնում հեղափոխության էությունը: Բանաստեղծն ամուր էր կապված հին, ավանդական Ռուսիային, նրա գյուղերին, հեռաստաններին ու հայրենի անծայրածիր դաշտերին և ներքին պայքարով էր ընկալում նորը: Հոգեբանական այդ պայքարի հակասությունները վառ արտահայտվել են 1918 թ-ին գրած բանաստեղծություններում («Կապուտակ երկինք», «Կերպարանափոխություն», «Ինոնիա», «Հորդանանյան աղավնի», «Երկնային թմբկահար»): Սերը բնության և կենդանիների հանդեպ ուղեկցել է բանաստեղծին ողջ գրական գործունեության ընթացքում: Բանաստեղծություններում նա պատկերել է ռուսական տափաստանները, բքաշունչ ձմեռները, ճերմակաբուն կեչիների պուրակները («Ցնորք», «Երգ շան մասին», «Թխենի»): 1922–23 թթ-ին Եսենինը շրջագայել է Արևմտյան Եվրոպայում և ԱՄՆ-ում: Վերադառնալուց հետո «Իզվեստիա» թերթում տպագրել է «Երկաթյա Միրգորոդ» ակնարկը, որտեղ ամփոփել է իր տպավորությունները: 1921–24 թթ-ին գրած բանաստեղծություններում իշխում են անկումային տրամադրությունները, անվստահությունը հեղափոխական ուժերի նկատմամբ, հոգեկան երկվությունը («Գինետների Մոսկվան» և «Բանաստեղծություններ» ժողովածուները): Այդ շրջանի ստեղծագործությունն առանձնացել է բոհեմական, ընդվզող, մերժող ու աղմկալից կյանքի բանաստեղծականացմամբ, որը հետագայում գրականության մեջ կոչվել է նրա անունով՝ «եսենինյան»: 1924–25 թթ-ին Եսենինը եկել է Այսրկովկաս: «Գուլյայ պոլե» (1924 թ.) անավարտ պոեմում և «Երկրի նավապետը» (1925 թ.) բանաստեղծության մեջ անդրադարձել է Լենինի կերպարին, «Բալլադ քսանվեցի մասին» (1924 թ.) բանաստեղծության մեջ` Բաքվի քսանվեց կոմիսարներին: Եսենինի ստեղծագործության մեջ առանձնահատուկ տեղ ունի սիրային քնարերգությունը: Նրա բանաստեղծությունները ողողված են պատանեկան թարմ, անաղարտ շնչով, բալենիների ճերմակ ծաղկաթերթերի անձրևով, թխենիների նուրբ բուրմունքով: Արևելյան վառ ու գունագեղ կոլորիտով է գրված բանաստեղծությունների «Պարսկական մոտիվներ» (1924 թ.) շարքը, որի քնարական հերոսուհու նախատիպը հայուհի Շահանե Տալյանն է: Ահա մի հատված այդ գեղեցիկ բանաստեղծությունից. Շահանե, օ՜, դու իմ Շահանե, Հյուսիսից եմ եկել ես հեռու, Ու պատրաստ եմ ես քեզ պատմելու Արտերից ու լուսնից մեր անեղծ, Շահանե, օ՜, դու իմ Շահանե: Եսենինը գրել է նաև «Զառիթափ» (1916 թ.) վիպակը, «Պուգաչով» (1921 թ.) դրամատիկական պոեմը, բալլադներ, հեքիաթներ, քննադատական հոդվածներ, ճանապարհորդական նոթեր: «Աննա Սնեգինա» (1925 թ.) քնարաէպիկական պոեմում մի ողջ ժամանակաշրջանի՝ Փետրվարյան հեղափոխության, քաղաքացիական պատերազմի հենքի վրա պատկերել է սիրային գեղեցիկ մի պատմություն: «Սև մարդը» (1925 թ.) պոեմում և մահվանից առաջ գրած բանաստեղծություններում նրան համակել էին ծանր ապրումները, թախիծը, հակասական ու անհավասարակշիռ տրամադրությունները: Հոգեկան ծանր վիճակում Եսենինն ինքնասպան է եղել:
| 
