Բերգմանը 1950–60-ական թվականներին  հասել է նոր բարձունքների: «Ամառային խաղ» (1951 թ.), «Ամառային գիշերվա ժպիտներ» (1955 թ.), «Մորու բացատը» (1957 թ.), «Հաղորդություն» (1963 թ.), «Ամոթ» (1968 թ.) և այլ ֆիլմերում արծարծել է մարդու ողբերգական վիճակը, մարդկային անկայունհարաբերությունները, հերոսների հիասթափությունն իրականությունից: «Հպում» (1971 թ.), «Շշուկներ և ճիչ» (1972 թ.) կինոնկարներում ռեժիսորն անդրադարձել է միայնակ մարդու խնդիրներին, իսկ «Աշնանային սոնատում» (1978 թ.) հոգեբանորեն և փիլիսոփայորեն վերլուծել է մոր ու դստեր բարդ փոխհարաբերությունները: Բերգմանի ստեղծագործության մեջ առանձնանում է «Օձի ձուն» ֆիլմը, որտեղ նա ներկայացրել է ֆաշիզմի հասունացումը 1920-ական թվականների Գերմանիայում: Նկարահանել է նաև «Ֆորյո-69» և «Ֆորյո-79» վավերագրական կինոնկարները: